De taal van prikkeldraad: tot hier toe en niet verder. Hekken geven grenzen aan en mens en dier kennen die taal. Een hek aan de rand van een stuk grond, prikkeldraad aan de kant van het weiland: een veelgebruikte manier om de scheidslijn aan te geven. We weten het, we respecteren het, we houden ons aan de grenzen.
Zo niet het water. Het water gaat waar het gaan moet. En zeker aan het eind van de winter is dat een heel eind. Overvloedig smeltwater uit het buitenland komt via de grote rivieren ons land binnen en zoekt een plekje. Hekken spelen voor het water geen rol. Het water gaat waar het gaan moet en de hekken komen daarbij onder water. Ook dàt is een deel van het spel van water en land. De palen zijn diep verankerd in de grond en het prikkeldraad roest niet weg. Straks trekt het water zich weer terug en neemt het hek zijn normale functie weer over.
Maar ook nu – bij hoog water – speelt het prikkeldraad toch zijn rol. Het prikkelde me tot wat gedachten. Over grenzen en grenzeloosheid. En het lijnenspel in het water bekoorde me.
